Αμανές και Βυζαντινή Μουσική

Η διαφοροποίηση μεταξύ ενός Ισλαμικού συστήματος και της Εκκλησιαστικής Βυζαντινής Μουσικής είναι η συστηματική παρουσία του αυτοσχεδιασμού στο πρώτο, ως λειτουργικό στοιχείο της μουσικής πραγμάτωσης.

 Η Βυζαντινή Μουσική δεν είναι και ουδέποτε υπήρξε τρόπος αυτοσχεδιασμού και αυτενέργειας. 
Μουσικά, οι Αμανέδες έχουν δική τους τεχνοτροπία με υψηλόφωνη, βαριά και βαθιά μολπή (τραγουδιστική απόδοση) που σύρει επί μακρόν σε ένταση και ποικιλία τους ήχους των λέξεων προσδίδοντας έτσι ανατολίτικο πάθος απροσμέτρητης αισθηματικότητας (κοινώς «νταλκά»).
βλ. wiki & http://www.ieropsaltesrodou.gr/wp-content/uploads/2014/07/i_ellinikotita_tou_amane.pdf 

Βάλε ένα αμανετζή ψάλτη να σου πει ένα τεριρεμ,  πες του να το ξαναπεί!Ποτέ δεν θα το πεί το ίδιο. Δεν έχει χρόνο, αυτοσχεδιάζει, βγάζει κραυγές ασυνάρτητες που διεγείρουν την αίσθηση, τον πόνο, τον οίκτο. Μπορεί να είναι καλλίφωνος, όμως, δεν ψάλλει!
Μέσα τους οι αμανέτζήδες ψάλτες, έχουν συνδέσει τον πόνο και το συναίσθημα με την προσευχή. 

Η Βυζαντινή Μουσική δεν βγάζει το αμανετζίδικο συναίσθημα του πόνου και του κλάματος αλλά είναι κατάλληλα φτιαγμένη για να λατρεύεται ο Θεός. Εσκεμμένα επιλέχθηκαν οι 8 ήχοι της. Κανένα άλλο μακάμι, κανένας άλλος ήχος, κανένας άλλος ρυθμός.
Αυτή είναι η ΠΑΡΑΔΟΣΗ.